دوست خوبم.هنوز اول باري ست كه به وبلاگت سرميزنموهنوز دارم دومين شعرت را مي خوانم

شعرت دل پسند بودفقط با يه بيتش موافق نيستم

دنبال افتخار نرو ، دهر بي وفا

جاي نشان طناب به حلاج مي دهد

از اين بيت چنان بر مي ايدكه دنيا به حلاج وفا نكرد،يا حلاج دنبال نشان بود.اما حلاجمردي بود كه دار خويش بردوش مي كشيد.موفق باشي