بهروز ياسمي:

حق داشت آدم

در من دوباره زنده شده ياد مبهمي

دنيا قشنگ تر شده اين روزها کمي

گفتم کمي؟ نه! خيلي- يک کم براي من

يعني زياد يعني همسنگ عالمي

دريا کجا و باغ کجا؟ سهم من کجا؟

من قانعم به برگ گلي قطره شبنمي

-

اي عشق چيستي تو که هرگاه مي رسي

احساس مي کني که دليري که رستمي

مثل اساس فلسفه و فقه مبهمي

مثل اصول منطق و برهان مسلمي

هم چون جمال پرده نشينان محجبي

هم چون بساط باده فروشان فراهمي

-

حق داشت آدم آخر بي عشق آن بهشت

کمتر نبود از برهوت از جهنمي -

با سيب سرخ وسوسه، پرهيز و لبگزه

قصري پر از فرشته و ديوار محکمي؟

-

بايد مجال داد به خواهش به وسوسه

بايد درود گفت به شيطان به آدمي!