" محمود درویش " که برای انجام عمل قلب در بیمارستان هوستون تگزاس آمریکا تحت مراقبت‌های پزشکی بود پس از عمل قلب دچار حمله قلبی شد و درگذشت.

این در حالی است که وضعیت درویش پس از این عمل جراحی خوب گزارش شده بود.

وی همچنین پس از این عمل و در ساعات پایانی زندگی خود شعری را با عنوان " شکستت دادم ای مرگ ! " در بستر مرگ سرود.

"محمود درویش" در سال 1941 در روستای البروة در شرق شهرعکا در فلسطین به دنیا آمد.

در سال 1948 ، پس از آنکه رژیم صهیونیستی خانه پدریش را منهدم کرد، همراه خانواده خود به لبنان هجرت کرد اما پس از مدتی به شهر الجلیل در فلسطین بازگشت.

وی با همکاری با مجله الجدید و روزنامه الاتحاد جهان عرب را زیر چتر نظم و نثر خود در آورد.

" درویش " زمانی که در حیفا ( در اسرائیل ) زندگی می کرد با سرودن شعرهای میهن پرستانه به مبارزه با دشمن اشغالگر فلسطین پرداخت تا جایی که شعر " عابران از دیدگاه یک عابر " او به چالشی برای پارلمان اسرائیل تبدیل شد.

وی سه بار در سال های 1961 ، 1965 و 1967 به زندان افتاد و سرانجام به سبب فعالیت های ادبی و نوشته های جنجالیش به اقامت اجباری در منزل محکوم شد.

در دهه 1970 برای ادامه تحصیل به روسیه رفت و در آنجا به سازمان آزادیبخش فلسطین پیوست. رژیم صهیونیستی در آن زمان سازمان آزادیبخش را سازمانی غیرقانونی می دانست به همین سبب درویش از بازگشت به وطن منع شد.

اعلامیه استقلال فلسطین که در سال 1988 میلادی در الجزایر اعلام شد توسط او نوشته شد.

وی در دهه 90 به غزه بازگشت و سرانجام در شهر رام الله در کرانه باختری اقامت گزید.

«محمود درویش» در سال 1993 در اعتراض به پیمان اسلو از عضویت سازمان آزادیبخش فلسطین خارج شد.

زبان ادبی درویش نه تنها ادبیات فلسطین بلکه تمام ادبیات معاصر عرب را تحت تاثیر قرار داد و به گسترش ادبیات مقاومت در جهان عرب منجر شد.

شعر " بنویس من عربم و شماره شناسنامه ام پنجاه هزار است " را می توان از معروف ترین آثار درویش دانست.  "روزنوشت های زخم یک فلسطینی" ، " به مادرم" و " احمد الزعتر" از دیگر اشعار مشهور سیاسی اوست.

عاشقی از فلسطین ( 1966 ) ، پایان شب روز است ( 1967 ) ،‌ محبوب من از خواب برمی خیزد ( 1970 ) ، دوستت دارم یا ندارم ( 1972 ) ، تلاش شماره 7 ( 1973 ) ، روزنوشت های غم معمولی ( 1973 ) ، خداحافظ جنگ ؛ خداحافظ صلح ( 1974 ) ، آن عکس اوست و این خودکشی عاشق است ( 1975 ) ، جشنواره ها ( 1977 ) ، ثنای سایه بلند ( 1983 ) ، محاصره مدیحه های دریا ( 1984 ) ، او ترانه است .. ترانه ( 1986 ) ، در وصف حال و روزمان ( 1987 ) ، حافظه ای برای فراموشی ( 1987 ) ، آنچه می خواهم می بینم ( 1990 ) ، عابران از دیدگاه یک عابر ( 1991 )، یازده ستاره ( 1992 ) ، چرا اسب را تنها رها کردی ( 1995 ) ، بستر غریبه ( 1999 ) ، دیوارنوشت ( 1999 ) ، وضعیت محاصره ( 2002 )، همچون گل های بادام و فراتر از آن، سربازی که خواب زنبق های سفید می بیند، گنجشک های بی بال ، حرفی از وطن ، برگ های زیتون ، گنجشک ها در الجلیل می میرند ، نوشتن در نور تفنگ مهم تر از کتاب های معروف محمود درویش هستند.

وی جوایز متعددی را در محافل بین المللی از آن خود کرد.

در سال های گذشته علاوه بر ترجمه آثار این شاعر به زبان فارسی، بزرگداشتی نیز برای وی در خانه هنرمندان ایران برگزار شده بود.