زیباترین شعری که در وصف رعد و برق خوانده ام، متعلق به بزرگمرد عرصه ادب قیصر امین پور است. آن جا که می فرماید:

باران گرفت نیزه و قصد مصاف کرد

آتش نشست و خنجر خود را غلاف کرد

گویی که آسمان سر نطقی فصیح داشت

با رعد سرفه های گران سینه صاف کرد

اما از این شعر گذشته، به نظر من زیباترین و موجزترین ترکیب کلامی که تاکنون درباره رعد و برق خلق شده، تعبیری است که خالق رعد و برق در قرآن کریم برای آن داشته است. ایجاز عجیبی که در این ترکیب وجود دارد، همزمان با متناقض نمایی ( پارادوکس ) همراه شده و تعبیری در حد معجزه را در ادبیات خلق کرده است.. تعبیری که شاید خلق آن کم از خلق رعد و برق نیست ..

آیه دوازده سوره روم را مرور می کنیم:

وَ مِنْ ءَایَاتِهِ یُرِیکُمُ الْبرَْقَ خَوْفًا وَ طَمَعًا ..

و از نشانه های او، این که (رعد و) برق را نشانتان می دهد؛ که مایه بیم و امید است

در این آیه رعد و برق، مایه بیم و امید معرفی شده و همه می دانیم خطر صاعقه با امید به باران همراه است. اما این که کسی در جمله ای خوف و طمع را در توصیف رعد و برق به کار گیرد واقعا کاری ستودنی است و خودش چه خوش گفته است که " ستایش مخصوص خداست "

" احسان پرسا "