عهد من و تو چه بود ، " تا آخر عمر .. " 
وقتی رفتی
خود را کشتم 
تا عهد من و تو سر جایش باشد 


" احسان پرسا "

در دلم
صنمی ست
بتکده ای سیارم
 

" احسان پرسا "

احساس می کنم
که پیش از این تو را
در خواب دیده ام
در خواب های من
زن ها فرشته اند

احساس می کنم
که پیش از این تو را
در قاب دیده ام
در قاب های من
زن ها به شکل شعر
زن ها نوشته اند

احساس می کنم
که پیش از این تو را
در آب دیده ام
وقتی که عکس ماه
بر آب بوده است

احساس می کنم
احساس می کنم
احساس می کنم
احساس کار چیست
کار دل است ، نیست ؟

شاید که پیش از این
ای دوست ، در دلم
در خواب بوده ای
در قاب بوده ای
در آب بوده ای

هر جا که بوده ای
جای خودت بمان


" احسان پرسا "

برای من لطفاً
عزیز دل، بفرست عکس دسته جمعی تا 
دلم بیاید و راحت مچاله اش بکنم !


" احسان پرسا "

تقدیم به دختران صبور سرزمین ام 

در عشق ِکسی برشته ماندن سخت است

پابند به یک نوشته ماندن سخت است

تو خوب بمان ، اگر چه بانو ، بالت 

قیچی شده و فرشته ماندن سخت است

احسان پرسا

پیراهنت را 

از جلو می پوشم 

تا مرا 

در آغوش بکشد 

یک استکان شراب ؛ 

یعنی که عینکت 

ته استکانی است .. 


" بعد التحریر :  دوست دیرینم میرزاقلمدون ( آرش ناجی ) بهم تذکر داد که سال ها پیش طرحی داشته است که بن مایه هایی شبیه این شعر دارد ، با احترام تمام ضمن تاکید بر بی اطلاعی از توارد حاصله ، این شعر را به آرش عزیز تقدیم می کنم. " 

عینکش

بی رحم !

عکس رادیولوژی بگیر

می خواهم بدانم

قلب داری ؟  

او را شرمنده و خجل خواهم کرد

با خونش ، خاکش را گل خواهم کرد

من هر چه کشیدم همه زیر سر اوست

امشب با آیینه دوئل خواهم کرد

او که پیراهنش را 

به برادرانی دغل داد 

تا به خونی دروغین بیالایند .. 

او که پیراهنش را 

برای شفای پدری نابینا 

                            فرستاد .. 

پیراهنش را 

از زنی عاشق دریغ کرد 

و کسی نفهمید 

که زلیخا می خواست 

                        پارگی پیراهن را بدوزد