سلام دوستان.
با عرض پوزش از تاخیر در تبریک سال نو ، شعر سپیدی را به این مناسبت تقدیم می کنم .

 سال ها سین ها 
                  در سفره چیدم
امسال می خواهم 
                 هفت سین از سفره ها برچینم
به سارا
به جای " الف " ، " ه " می دهم
تا به جای قافیه کردن نامش با دارا
به ابراهیم 
            بیندیشد

سهیل را
پیش از آنکه ستاره شود
پای سفره عقد خواهم نشاند
تا فردا 
        پسری
                به نام کوچه ای 
                                  افتخار کند

سفر را
از لغت نامه ها 
                 حذف خواهم کرد
تا هیچ نامه ای
حایل لبخند ها نباشد

سکه را
از دست مردم خواهم گرفت
تا فرصتی برای دست دادن 
                                فراهم شود

سال را
از تاریخ خواهم گرفت
در روزهای نخستین
زندگی شیرین تر بود..

سنگ را 
           خواهم بست
تا قابیل 
            فرصت کشف قتل را 
                                   از دست بدهد

حالا فقط یک سین مانده است
.. که هر چه می کشیم از " سیب " است
اما چون از دست توست 
                             خوردن دارد
بگذار امسال
هفت سین جهان 
                  ناقص بماند..

اشک آور که زدند
خواهرم وضوی اشک ساخت
و پدرم
        برای اولین بار 
                           گریست

باتوم ها که بالا آمد
مادرم جیغ زد: یا زهرا
                           و پهلویش را گرفت

برادرم
سربند سبزش را 
                   به زخم کسی بست
هر دو را گرفتند
                   سرنوشت علویان
                                        همیشه زندان بوده است

مردم 
      " علی اکبرشان " را 
                                 به میدان فرستاده بودند
                                شمرها
                                رجز می خواندند

درها را
         به روی مسلمانان بستند؛
                                    خدا
         دوباره سوره علق خواند:
ارأیت الذی ینهی عبدا اذا صلی*

ایرانیان
          خیابان را
                     سجاده کردند

صدا و سیما
               اعلام کرد:
                            " در پی جلوگیری رژیم صهیونیستی از ورود نمازگزارن به قدس، فلسطینیان نماز جمعه را پشت درهای قدس اقامه کردند."
______________________________________________________
*آیا آنکه بنده ای را از نماز باز می داشت، دیدی "سوره علق آیات 9 و 10"

منتظر الزیدی خبرنگار شبکه العراقیه و آغازگر انتفاضه کفش ، به اتهام پرتاب کفش به جورج بوش ( جنایتکار جنگی بین المللی که به علت ناکارامدی سازوکارهای برقراری عدالت جهانی هنوز آزاد است)، به سه سال زندان محکوم شد.

شعری که برای منتظر سروده بودم،‌ به عنوان یکی از 22 برگزیده اول جشنواره کفش های خبرنگار برگزیده شد، اما من همچنان خود را سزاوار ستایش نمی دانم و ای کاش می توانستم جایزه ام را به منتظر هدیه کنم:

قلم را که فروختم

دفترچه انشایم

                دفتر دیکته شد

کارم راحت شده است

دیگر به جای فکر

                  ترجمه می کنم

چه اهمیت دارد

کفش نو را عشق است..

نفت

زندگی ما را سیاه کرده است

آنها قول داده اند

با مدادرنگی هایشان

                     ما را رنگ کنند

آن وقت هیچ چیزمان سیاه نخواهد ماند

                                        جز این کفش نو که..

آنها دموکراسی یادمان دادند

و از آن روز همه به طور یکسان

از حق کشتن دیگری برخوردار شدیم

                                      و کشته ها همه کفش نو به پا داشتند..

آنها حقوق بشر یادمان دادند

ساده است:

هر که کفش نو دارد عراقی

و هر که پوتین دارد

                     بشر است..

***

قلم را که فروختم

لهجه اش عوض شد

گاهی حتی جای شعر

نقاشی می نویسد !

و تصویر دو لنگه ی کفش را

                              قافیه می کند..

آنها با بند کفش ها

بال هایم را بسته اند

فردا قلمم را

            پس خواهم گرفت

و این کفش ها را

              محکم به آنها

                            پس خواهم داد..

نمی دانم کجای جاده نجف – تهران
واژه ها 
        از خورجین پاره ام ریختند.. 
باید غارنوشت ها را 
                     سطر به سطر بخوانم
و از عکس های گل ها بر دیواره ها
یادداشت بردارم
                  شاید شعر غارنشینی عاشق باشد
..
باید کتیبه های هرم ها را 
                            رمزگشایی کنم
شاید وصیت نامه خدایی 
                           شکست خورده در عشق باشد
..
باید رجزهای شوالیه ها را
فریادهای سامورایی ها را
                             ترجمه کنم
بعضی از فریادها 
                  از سر عشق است
..
باید خانه ام را
کاغذ دیواری کنم
از صفحات مزامیر داود
تا صد نامه عاشقانه نزار قبانی
..
باید آب های چاه ها را
به دنبال اشک های بیژن
غربال بگیرم

ذهن شن های صحرا را
در جستجوی انگشت نوشته های مجنون 
                                                      بکاوم
.. و از صدای تیشه فرهاد
                                لهجه ی سخت بیستون را بفهمم
فردا باید بر بلندای منارجنبان
در مسیر قاصدک ها بایستم
و پیام هایشان را بازخوانی کنم

یک روز توفانی هم
با توری کهنه
                به دریا بزنم
و بطری های نامه دار صید کنم

یک روز آفتابی هم
بر فراز ملویه سامرا *
برای کبوتران دانه بریزم
و در نامه های بسته به پایشان
                                        سرک بکشم ..

هر چه جمع کرده ام
                       کم است
پس من چطور برایت
" نامه فدایت شوم "
                           بنویسم ؟

 _________________________________________

 *مأذنه ای به جا مانده از دوران عباسی در شهر سامرای عراق

شنبه

برای نخستین بار گریستم

تا همه لبخند بزنند

یک شنبه

برای نخستین بار

زنی را صدا کردم ؛

                     مامان ..

دوشنبه

قلم

    به دست راست گرفتم

و کوتاه ترین رباعی دنیا را

                      نوشتم:

                               بابا ..

سه شنبه

حلقه

      به دست چپ کردم

و طولانی ترین غزل عاشقانه ام را

                                        آغاز کردم

چهارشنبه

بر سه پا راه خواهم رفت

تا فرزندم

          بر دوپای خویش بایستد ..

پنج شنبه

چمدانم را

           خواهم بست

...

منتظر چه مانده اید؟

جمعه ؟!

جمعه ها من هم

                    منتظرم ..

  شعری که ذیلا می آید ، به عنوان شعر برگزیده ی جشنواره شعر مقاومت انتخاب شد و علاوه بر انتشار در مجموعه شعر سنگ های پرنده ، بر روی خروجی خبرگزاری قدسنا قرار گرفت.

به جهنم سلام کن را در اینجا هم می توانید بخوانید.

 سرزمین من

اتراقگاه خوبی نیست

دیوارهایش پیراهنی

                       با شعار مرگ بر تو

                                             به تن دارند

دیوار را که خراب کنی

                         آرزوی مرگ تو تکثیر خواهد شد ..

سرزمین من

آبستن سنگ هایی از نسل سجّیل است

هر کبوتر صلحی که سر می بُری

                                        ابابیل می شود

                                                          بارانی سنگ---ین در پیش است ..

تو مردان سرزمینم را

                       پیش از پدر شدن 

                                            در زندان ها دفن می کنی

نمی دانی

            که مریم های بیت لحم

                                       معجزه می زایند ..

تو از ترس صلاح الدین

                         دور سرزمینم دیوار می کشی

نمی دانی اسبان سپاه محمد (ص)

                       به مسجد الاقصی که برسند

                                                         عمود می تازند ..

بازپرس هایت را

                  خسته نکن

من همه ی همدستانم را

                           لو می دهم

و تو باید برای بازداشت هر کدام

                                      نُه ماه انتظار بکشی

سرزمین من

اتراقگاه خوبی نیست

مردم من 

           برای مهمانان ناخوانده

                              از " این " سوغات ها دارند

                                                            .. " ضامن " است 

                                                             بهشت مرا تضمین می کند 

                                                             اما تو 

                                                                     به جهنم سلام کن !‏

39 درجه شرقی ، 21 درجه شمالی *

" کعبه "

     شکاف بر می دارد

                           نوزادی متولد می شود

...

39 درجه شرقی ، 21 درجه شمالی

جوانی

بر شانه آخرین پیامبر

جارو می زند از بت ها

                            " کعبه " را

...

آسمان؛ 360 درجه آغوش ، زمین؛ در ساعت صفر  

مردی

در پاسخ مرگ

فریاد می زند:

                 فزت و رب " الکعبه "

...

آری

     علی

           قبله نما بود ..

______________________________________________________________________________

* 39 درجه شرقی ، 21 درجه شمالی ؛ مختصات جغرافیایی کعبه است.

 زیرصدای وبلاگ، سهراب خوانی مرحوم خسرو شکیبایی است.

این نامه را

از انتها می نویسم ؛

دوستدار شما ..

                 آرزومند مرگ ،  

                                   نامزدت ماجد

***

به پسرعموهایم سلام برسان

آنان که شرافت خاکی شده عقال* پدر را

با خون عشیره ی همسایه

                             پاک کردند

بگو چفیه ای برایم نمانده

                            تا عقال ببندم

بگو دشداشه ای برایم نمانده تا ...

بگو از شرافت

فقط تکه پارچه ای مانده

نه برای ستر عورت

                       که برای پوشاندن چشم

بگو

شرافت عشیره را

غربی ها برای یکدیگر بلوتوث می کنند

 ***

به مادرم سلام برسان

و بگو دیگر برای وطن

                           پرچم ندوزد

پرچمی که ستاره هایش را **

نذر دوش سروان های اشغالگر می کند  

                                               سفید بماند بهتر است؛

                                               این روزها مردم به کفن محتاج ترند

***

به خواهرم سلام برسان

و بگو

او خاطره شود

                بهتر از آن است که من

خواهرزاده هایی چشم آبی داشته باشم

بگو زنده دستگیر نشود

 ***

به پدرم سلام برسان

و با یک پارچ آب دجله

غبار سنگ قبرش را بشوی 

***

این نامه را از انتها می نویسم ..

 اگر از احوال من خواسته باشی

                                    هنوز زنده ام

به همسایه ها بگو

                 التماس نفرین و آرزوی مرگ دارم

بگو شیر نخلستان های جنوب

برای دریافت سهمیه شیر

در صف می ایستد

و در کلاس علوم آمریکایی ها شرکت می کند:

" بدن انسان رسانای الکتریسیته است "‌

و

" اگر مثانه بسته شود ؛ هندوانه چیز بدی ست "

***

گلادیاتورهای آمریکایی

با سگ های پلیسی

به اتاق بازجویی می آیند

تا شیرهای عراقی را

                     رام کنند

آنها باید مترجم داشته باشند

تا بلاغت چند هزار ساله عربیم را

به زبان دویست ساله بین المللی

                                     برگرداند

من اعتراف کردم

                    اجدادم

در یکی از هفت دلیل تعجب جهان ؛ بابل

دست داشته اند

آنها از حقوق بشر گفتند

اعتراف کردم

               همه این دودها  

از گور پدربزرگم حمورابی

                               بلند می شود

آنها دنبال اسناد مکتوب بودند

به کتیبه های آشور  

                      حواله شان دادم

و پای اعترافاتم را

به خط سومری امضا کردم

 ***

من رسما از آمریکا متشکرم

که مرا از زندان ابوغریب

به سفر گوآنتانامو برد

من از آمریکا متشکرم

که مرا از زندانبانان زمخت صدامی

                                        نجات داد

و به دست زندانبانان موبور آمریکایی

                                            سپرد

من از آمریکا متشکرم

که عراق را از چاله در آورد

                                 و در چاه انداخت

***

این، نه یک نامه اداری ست 

                           نه نامه عاشقانه

این نامه زندانی آویزانی ست

که آن را

            از انتها می نویسد ؛

نامزد صبورم ، نجلاء

امیدوارم حالت خوب باشد؛

                               اگر زنده مانده باشی

سلام

بسمه تعالی

__________________________________________________________________________________________________

* عقال : حلقه ای مشکی که عرب ها برای نگهداشتن چفیه بر سر می بندند و به زمین افتادن آن را ننگی برای صاحب آن می دانند.

** پرچم عراق اخیرا دستخوش تغییراتی شد که به حذف ستاره های آن منجر شد.

 سلام دوستان.

به استقبال بهار می روم. بهاری که اولین بهار من و میریام است.

سپید زیر پس از ویرایشی اساسی تقدیم می شود.

گنجشک ها از پشت پنجره

                              خوشبختی مان را

                                                   سرک می کشند

و آفتاب خانم

               کاسه ای عطر بهار

                                       نذری آورده است

این اولین بهار من و توست

پنجره را باز می کنی

                        درختان پر از شکوفه می شوند

نگاه کن

حتی گل سرت هم

                    شکوفه داده است

کنارت می ایستم

پنجره

      قابی عاشقانه می شود

این اولین بهار من و توست

دلم می خواهد

تمام اقیانوس ها را

در تنگ کوچکت بریزم

تو به بلندپروازی هایم

                          اخم می کنی

من کوتاه می آیم

و فقط تنگ کوچکت را

                          موج می اندازم

اما به جای ماهی سرخ کوچولو

              برایت نهنگ صید می کنم

تو به ناشی گری من

                        می خندی .. بهار می شود

این اولین بهار من و توست

من درشت ترین اسکناس را

برایت امضا می کنم

تو زنانه ترین بوسه را

پای کاغذی سفید می زنی

این معتبرتین چکی ست

که عیدی گرفته ام

این اولین بهار من و توست

ساعت

تیک تاکش را

با ضربان دو قلب عاشق

                            میزان می کند

من

حافظ تلاوت می کنم

و تو

در میان سطرهای کف دستم

مشق آرزو می نویسی

لحظه تحویل سال است ؛

من و تو

ورد تحریف می کنیم :

اللهم مدد حالنا ...

و عشق تمدید می شود

این

همواره ترین بهار من و توست

سلام دوستان.

این روزها بی انگیزه ترین شاعر جهان، برای سرودنم اما وقتی انگیزه ترین شعر جهان از من می خواهد بنویسم، ...

میریام !

فقط به خاطر تو می نویسم: